چکیده:
توانمندی زنان فرایندی است که توسط آن زنان توانایی سازماندهی خود را پیدا کرده و حق انتخاب آزادانه طلب میکنند و منابع لازم برای از بین بردن فرودستی، به دست می آورند. از ابعاد مهم مساله توانمندی، توانمندی روانی و حقوقی است که میتواند پایه ای مهم برای رشد فرد گردد. حد فاصل نگرش زنان به خویش و آنچه در واقعیت اتفاق می افتد، جزء مهمی از عملکرد آنها برپایه توانمندی هایشان است.
پژوهش حاضر با هدف بررسی نگرش زنان تحصیلکرده شهر تهران نسبت به توانمندی روانی – حقوقی آنان صورت پذیرفت.
روش پژوهش توصیفی از نوع پیمایشی بود. ابزار گرد آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته با 40سوال با اقتباس از پرسشنامه های توانمندسازی روانی(اسپریتزر و میشرا)، پرسشنامه خودکار آمدی عمومی (شوارتز و جروسالم)، پرسشنامه خودکارآمدی(بندورا) و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران) تدوین گردید.
جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان جوان بین20 تا40 ساله ی شهر تهران بودند که سطح تحصیلات آنان حداقل دانشجوی کارشناسی ارشد بود.
نمونه مورد مطالعه شامل 428 نفر از زنان جامعه مورد نظر بود که به پرسشنامه پاسخ دادند.
روش نمونه گیری در پژوهش حاضر هدفمند بود. داده های حاصل از پژوهش نشان داد که زنان مورد مطالعه نگرش مثبتی نسبت به توانمندی روانی _ حقوقی خود دارند و ارتباط مثبت و معنا داری بین دو نوع توانمندی وجود دارد؛ در نتیجه میتوان گفت که زنان نگرش مثبتی به توانمندی روانی و حقوقی دارند، اما این تصور نسبت به توانمندی چندان مطابق واقعیت نیست و برای دستیابی به واقعیت نیاز به آموزش و کسب آگاهی های بالا هست.
کلمات کلیدی:
توانمندی روانی و حقوقی، نگرش، تحصیلات، زنان.